تمایز قائل باش بین افکار و احساساتت و چیزی که در واقعیت اتفاق میفته

دیشب داشتم استوری های دکتر چاوشی نگاه می کردم، یه نفر نوشته بود کی می تونم از دست احساسات ناراحت کننده ام خلاص بشم، دکتر چاوشی گفته بود هیچوقت. تنها کاری که می تونی بکنی اینه که بین واقعیتی که توی زندگیت هست و احساسات و افکار آزار دهنده تمایز قائل بشی. من تقریبا یک ماهی هستش که خیلی حال و روز خوبی ندارم و همش با خودم توی جنگ هستم. مساله ای که هست من تماما از خودم ناراضی هستم و دائم به خودم گیر میدم، شاید این گیر دادنه مربوط به توقعاتی هستش که نسبت به خودم ایجاد کردم، اونم این که من باید بعد پایان خدمت، وقتی که وارد بازار کار میشم یه آدم سوپر موفق و فوق العاده باشم، طوری باشم که همه جلوم خم و راست بشن و بهترین جاها بشینم. اما واقعیت زندگی ته نداره، هرچقدرم که فوق العاده باشی بازم یکی هست که موقعیت بهتری نسبت به تو داشته باشه. پس الان هم چمیدونی، شاید از نظر هزاران نفر تو آدم موفقی باشی. موفقیت یه مفهوم نسبی هستش، بستگی به خودت داره، انتظاراتت و این که چقدر از خودت رضایت داشته باشی.

الان من تقریبا دو هفته ای هست که دارم یجا کار می کنم، کارش خیلی باب میل نیستش اما یه مزیتی که داره اینه که کم و بیش می تونم کارامو انجام بدم و درس بخونم. الان هم همونجام دارم این متن می نویسم با هزار فکر و نگرانی و اضطراب جور وا جور که خودمم نمی دونم چرا. خب من 2تا هدف الان دارم یا همدیکه پیش می برم. واقعیتی که داره اتفاق میفته اینه که من یه آدم تحصیل کرده هستم که دارم یجا کار می کنم و همزمان دارم زبان می خودنم تا بتونم مدرک زبانم بگیرم و در کنارش پروژه دانشجویی هم برداشتم که یه پول اضافی هم در بیارم.

خب اگر بخوایم تعریفی از موفقیت بدیم غیز از داشتن شغل و هدف طولانی مدت داشتنه که من الان دارم و بجای این که کلاهمو بندازم هوا و احساس خوبی داشته باشم دائم دارم به خودم انتقاد می کنم و اذیت می کنم خودمو. 

واقعا شاید چاره دیگه ای نباشه، تا وقتی که من غرق افکار تکراری و الگوهای فکری همیشگی باشم هیچ کاری از دستم بر نمیاد و باید دائما زانوی غم بغل بگیرم و افسرده باشم. اما خب چاره چیه باید جلو زفت. باید بین این افکار و احساسات عذاب دهنده و مخرب و خود واقعیم تمایز قائل باشم و بچسبم به زندگیم.