تلاش برای جلب رضایت دیگران

چند روز پیش با دوستم داشتم صحبت می کردم وسط حرفاش یه چیزی گفت که خیلی بهم بر خورد. بهش اعتراض کردم و در جواب من گفت که هدفم ناراحتی تو نبوده. توقع داشتم از شدت ناراحتی من بفهمه که نیاز هست یه مقداری بیشتر توضیح بده و حداقل سعی کنه آرومم کنه، اما عکس العمل خاصی نشون نداد. حتی از اون موقع یه زنگ هم نزد فقط یه بار پیام داد و گفت چه خبر.

برام یه مقدار سنگینه این قضیه، اینکه من وقتی میبینم از دستم ناراحته سعی می کنم از دلش در بیارم و آرومش کنم اما اون انقدر بی تفاوت هستش. حتی یه دفعه که پا پیش گذاشته بود بهم میگفت من تحمل اینو ندارم که بخوام از خود گذشتگی کنم و تو حرکتی نکنی.

نمی دونم توی رابطه ام باید رویه ام عوض کنم یا نه. اینکه در 98 درصد مواقع من تامین کننده رابطه هستم خیلی آزارم میده، اینکه من همش باید برم دنبال اون، من همش باید هزینه کنم، یه بار یه غذایی درست نکرد دستش بگیره بیاره یکم وقت بذاره. البته که ایراد از خودمم هست، من همیشه تلاش می کنم خودم بندازم جلو، می تونم خیلی چیزا رو قبول نکنم یا به سمتی ببرم که برام هزینه کمتری داشته باشه.

به نظرم باید یه مقداری عملگرا تر باشم، باید بیشتر از فکر کردن عمل کنم. مثلا اگر قرار می ذاریم بریم یجایی پیاده روی کنیم، یا مثلا اگر قرار شد ساندویچ بخوریم بریم یجایی که من انتخاب کنم که کم هزینه تر باشه. مثلا وقتی میبینم اون تماس نمیگیره منم تماس نمیگیرم نیازی به ارائه توضیح نداره.

حالا از این حرفا بگذریم، یه چیزی که خیلی خیلی عصبیم داره می کنه اینه که به حرف دیگران و قضاوت دیگران اهمیت زیادی میدم. این خیلی حالم خراب می کنه. سر کار که هستم بعضا دیگران میان منو مقصر می کنن، حالا عواقبی هم نداره اما میان نظرشون میگن. ولی خیلی منو عصبی می کنه و حالم گرفته میشه. بیخیالش.