اتفاق_الف

از اون روزی که رفتیم و فوتبال بازی کردیم و اومد نتایج گذاشت توی گروه ازش بدم اومد. نمی خوام مثل بچه ها قهر کنم ولی همزمان خیلی حس خوبیم بهش ندارم. خیلی سر به سر میذاره و تیکه میندازه به نظرم اصلا بامزه نیستش اما مشکل به اینجا ختم نمیشه. مشکل اینجاست که وقتی کسی حرفی بهم میزنه که خوشم نمیاد نمی دونم چجوری واکنش نشون بدم. مثلا ناراحتیمو با یه تیکه نشون بدم یا خیلی جدی بگم که مسخره بود و جواب ندم. یا اینکه اصلا واکنشی نشون ندم. اینو دقیقا نمی دونم. شوخی هایی که میکرد برام جالب نیود، اما در مورد من هم شاید نبودش مثلا در مورد پول و این چیزا که صحبت شد یه چندبار تیکه انداخت که انگار مثلا من خیلی فقیرم. من برام پول داشتن و نداشتن مهم نیستش، اما کسی بخواد تخریبم کنه بدم میاد. مثلا برگردم بهش بگم خنک بود حرفت و ضایعش کنم بگم ساکت باش دیگه. این متدی هست که مورد علاقه منه دوست دارم صاف و پوست کنده بذارم کف دست طرفم بگم دهنت ببند دیگه خیلی داری صحبت می کنی. اما متد دیگه که اصلا توش مهارتی ندارم اینه که بدون عصبانیت جواب طرفم بدم. 

طرحواره ها: اگه بخوام به طرحواره ها بپردازم می تونم بگم که اول از همه طرحواره نقص میاد سراغم، یعنی وقتی بحث پول میشه و میگه حسین فقیزه، من خودم باور دارم که فقیرم برای همین حس بدی بهم دست میده، این که کم پول داشته باشی که نقص نیستش ولی من نسبت به خودم حس بدی دارم که چرا من پولم کمه و اینکه توی رفتارهام هم نشون میدم که آدم فقیری هستم، مثلا جایی بحث یشه از پول صحبت بشه من با آغوش باز میکم که آره من اوضاعم خرابه و پولی ندارم. برای همین شاید دیگران هم این حرفا رو میزنن و راحت همچین حرفی میزنن. طرحواره دوم، طرحواره ناتوانی هستش، بعد از شاید 15 یا 20 سال هنوز احساس زیر فشار بودن و مورد ظلم قرار گرفتن می کنم، یا یه حرف یه نفر حس می کنم طرف داره نابودم می کنه و من توانایی دفاع از خودم ندارم. دستامو میارم بالا و هیچی نمیگم و اگه چیزی هم بگم بازم احساس تسلیم شدن و شکست خوردن دارم. حس می کنم گوشه رینگ رفتم و کلی کتک خوردم و نتونستم از خودم دفاع کنم. حس فلج شدن دارم. به همین ترتیبم نتونستم بعدش در عمل چیزی بگم و انتقادم در قالب یک شوخی یا یک انتقاد بیان کنم.

هرچی از هرجا...