mixed feelings

احساسات مبهمی دارم، دقیقا مطمئن نیستم که ناراحتم ازش یا نه؟! یه حسی بهم میگه باید ناراحت باشی ازش اون بهت بی توجهی کرده پس سعی کن ناراحت باشی و تلافی کنی. توام بی محلی کن، کم حرف بزن باهاش. آنلاین نشو تا دچار احساس بدی بشه یا فکرای جور وا جور دیگه. از دیشب که بهم گفت بیا یه مدت با هم نباشیم تا مشکلات قبلیمون فراموش کنم انگار یه باری از روی دوشم برداشته شد. احساس سبکی می کنم، انگار دیگه مجبور نیستم بار سنگین بی اعتنایی و کنار گذاشته شدن به دوش بکشم. من احساسات شدیدی بهش داشتم که اون برای من تبدیل به یک فرد خیلی ویژه می کرد، اما رفتارهای اون برای من قابل قبول نبود. دوست دارم به خودم بگم که اون ماجراها فقط یک اشتباه بود و من دیگه اون اشتباهات نمی کنم. هرچند شاید زیاده روی هم در کنار اون بود. اما ماجرا خیلی پیچیده تر از این هستش. توقعات من از رابطه خیلی بالا هستش و دوست دارم طرف مقابلم پا به پای من و همراه من باشه، به نیازهای من از کوچک و بزرگ پاسخ بده و مطیع باشه. در واقع این اتفاق شاید امکان پذیر نباشه همیشه یه فاصله ای بین افراد هستش و مرزهایی رعایت میشه. دو نفر یکی نمیشن. توقع من از یکی شدن و رفع شدن تک تک نگرانی هام توسط اون خیال باطلی بود. اون هم انسان هستش، نیازها و خواسته های خودش داره. در کنارش کم و کاستی های من، احساس پذیرفته نشدن ها و کنار رفتن ها هم هست و از همه مهمتر کوتاه اومدن از عقاید و باورهام که باعث شد دچار تناقض و دوگانگی بشم. شاید اگر زودتر می پذیرفتم واقعیت های رابطه رو زودتر می تونستم جلوی این خودآزاری و دگرآزاری توی رابطه بگیرم. باور من یه چیزی هستش یا باید با آگاهی کامل و درک باورهام به مرور کار کنم و تغییرش بدم و یا هم اینگه بپذیرمشون و با مراقبت از اون جلو برم. در کل هنوز هم رنجش دارم و توقعات برآورده نشده ای دارم از این رابطه اما در مورد آینده اون شک دارم، ترجیح میدم که با دقت بیشتری جلو برم، انتظاراتم بالا نبرم. هر رابطه ای مقتضیات خودش داره. یک رابطه تنها به یه دوست داشتن و خمایت دو طرفه ختم میشه و یک رابطه ممکنه از عشق لبریز بشه. هر دو یک رابطه عاطفی هستن. مساله مهم حفظ فردیت من و استقلال فکریم هستش که توی این رابطه خدچه دار شد. یعنی از کنترلم خارج شد و تبدیل به یک وابستگی شدید شد.

هرچی از هرجا...