پذیرش

برای هر کسی جدایی سخت هستش. خیلی شیکه های احتماعی چک می کردم، یه کاری کردم که نتونم این کار زیاد تکرار کنم، الان خیلی حس بهتری دارم. من دقیقا درک نمی کنم دلیل کارهای اون چی هستش، یه بار صمیمی میشه یه بار کم محلی می کنه غیبش میزنه. هرچی هستش من خیلی خبر ندارم از حال و احوال اون، فقط می دونم که برای من بیش از این ادامه دادن رابطه باعث به هم خوردن آرامشم میشه. شاید به نظر خودخواهی بیاد اما اکثر ناراحتی ها از عدم تصمیم گیری هستش. این که دو به شک باشی دائما باعث میشه هم خودت هم دیگران اذیت بشن. حالا با همه ناراحتی ها و دلخوری هایی که دارم، باور دارم که برای من این رابطه مناسب نیست، تکرار اتفاقات و احساسات ناخوشایند به زندگیم آسیب میزنه. نمی دونم واقعا توی فکر اون چی میگذره شاید انسان با حیا و خوبی باشه شاید عمیقا به کسی حسی نداشته باشه و صرفا یه سری احساسات صمیمیت با یک شخص دیگه باشه. هرچی که هست تفاوت های فکر بینمون زیاده، من قضاوت نمی کنم کسیو ولی میدونم که من نمی خوام توی این شرایط بمونم. دوست دارم آرامش و یکپارچگی ذهنیم حفظ کنم. من می پذیرم تفاوت ها رو و با احترام به این رابطه خاتمه می دم. نمیخوام باعث ناراحتی اون بشم. با منطق و عقل می پذیرم که تفاوت های فردی داریم که بهتره کمتر به هم نزدیک بشیم. ته دلم قلقلک میده که پیگیری کنم و سوال بپرسم چرا و چطوری میشه درستش کرد ولی خب بعضی چیزا درست شدنی نیستش.

هرچی از هرجا...