این افکار چه می کنه با آدم!!

قبل این که از خودم بنویسم میخوام در مورد کامنت یکی از دوستان واسه یکی از پستام بنویسم. ایشون نوشتن که در عشق حسادت و ایراد گرفتن و بحث و ... نیست عشق صادقانه و خالصانه و ... از این جور حرفا که عشق چنین است و چنان. من نظرم بگم در مورد عشق: عشق که از آسمون نمیاد، عشق یه چیزی هستش بین دو تا آدم، حالا این بستگی داره این دو نفر چقدر آدمای کاملی باشن تا این عشق هم کامل از آب در بیاد. اگر شما یه آدم آسمونی و کامل هستی و بی عیب و نقص، بعدش یک نفر پیدا کردی با همین شرایط اون موقع میشه گفت یه همچین عشقی شکل میگیره. آدما پر از نقص و کمبود هستند، چطوری همچین عشقی شکل بگیره وقتی ظرفیتش نداریم.

حالا بریم سر اصل مطلب، این افکار منو ول نمی کنه، از صبح تا الان هزارتا تجربه نکرده از سر گذروندم بخاطر افکاری که از سرم میگذره، باور نکردنی هستش. اما چندتا نکته مهم هستش باید به خودم یادآوری کنم. اول اینکه دیگران نقشه نکشیدن که بخوان تورو اذیت کنن یا سناریو چیده باشند که چطور سر تو کلاه بذارند، اونا بر اساس روحیات خودشون رفتار می کنند و زندگی می کنند و اگر چیزی باعث ناراحتی تو میشه لزوما ارادی و برنامه ریزی شده نیستش. همین یه قضیه منو خیلی ازار داده اینکه دائم به این فکر کنم که دیگران با من چه رفتاری کردند و اینکه خودم رو آسیب پذیر و ضعیف میبینم در اون موقعیت یعنی حس می کنم که دیگران میخوان به من آسیب بزنن و توانایی شو دارند و من هم نمی تونم از خودم محافظت کنم. شاید این یکی از بزرگترین کابوس های زندگی من همیشه باشه که مثل یه خوره از درون نابودم می کنه. این فکر از دوران کودکی درون من هستش و نمی دونم چطوری میتونم درستش کنم، حس می کنم همه آدمای اطرافم دور هم جمع شدند تا من آزار بدن و از آزار دادن من رضایت دارند. دوم مسئولیت پذیرفتن نسبت به دیگران هستش اگر رابطه تموم شده چرا من باید دوباره به این فکر کنم که چرا اون شخص از زندگی من رفته و دیگه وجود نداره. اون شخص نیستش و به من ارتباطی نداره که الان در چه مرحله ای هستش. چیزی که تموم شده چرا بخوام پی اون بگیرم.

از اینا که بگذریم نیاز به یه انرژی و تحرک و یه حال بهتری دارم که با کمتر فکر کردن و آرامش دادن به خودم به دست میاد.