کلافه ام

کلافه ام، حوصله خودمو ندارم و احساس ناامیدی می کنم. اگر امروز تا الان 6 ساعت مطالعه می کردم شاید حس بهتری داشتم و بیشتر از خودم راضی بودم، اما تا الان فقط 1.5 ساعت مطالعه داشتم و با معیارهایی که توی ذهنم دارم خیلی فاصله دارم. این معیارها داره دیوونه ام می کنم، حالا نخوندم اشکال نداره اما چرا انقدر کشتی هام غرق میشه و از خودم شاکی میشم تا حدی که دیگه خودمو لایق یک زندگی خوب و موفقیت آمیز نمی دونم و این میشه یه چرخه تکراری و پایان ناپذیر. 

الان می دونی به چی فکر می کنم، میگم ببین الان ساعت داره 8 شب میشه تقریبا و تو 1.5 مطالعه کردی و ورزش هم نکردی ساعت 10 هم باید بشینی نقی نگاه کنی. خب الان یا می تونی نهایت 1.5 درس بخونی یا بری روی تردمیل. یکی از این دو تا کار میرسی انجام بدی، پس نتیجتا ....دی و امروزت به فنا دادی و دیگه کاریش نمیشه کرد. اینجاست که دیگه خودمو یه لوزر به تمام به معنا میبینم و از وجود خودم متنفر میشم. شاید برای خیلی ها اینطوری نباشه اما برای من لعنتی این شکلیه زندگی و کاریش نمی تونم بکنم جز اینکه باهاش کنار بیام و یه راه حلی پیدا کنم براش که تعدیلش کنم.

یکی اینکه می تونم یکم برنامه ریزیم بهتر کنم و تلاشم بیشتر کنم و بقیه اش اینکه بیام روی افکارم کار کنم و خودآگاهیم ببرم بالا. غیر از این آیا راهی به ذهن شما میرسه؟